Leven we op een kantelpunt in de tijd?Wat hebben we de aarde en ons zelf uitgeput de laatste decennia. Economie lijkt belangrijker dan klimaat. Macht lijkt belangrijker dan mensenlevens. 'Ik' belangrijker dan wij. We hollen maar door.We raken uitgeput, natuur en mens.Nu staan we stil. Noodgedwongen komt er steeds meer tot stilstand.Hoe gaan we hier mee om? Houden we de adem in tot het voorbijgaat en hollen we dan weer verder?Of blijven we wat langer stil staan om mee te ademen met het ritme van de schepping?Kantelpunt in de tijd; her-ademen?

*GODS LICHT*

*STORM OP ZEE*Buiten stormt het. Ik ben blij dat ik binnen zit, de wind waait om het huis, de regen klettert tegen het raam. Maar stel je eens voor dat je nu op zee zit. Hoe groot of klein je schip ook is, de storm voel je!In je leven kan het stormen. Ben je overgeleverd aan de golven, de wind en de regen? Ik geloof van niet. Jezus stilde de storm op het meer. Hij heeft de macht over alle elementen.Als je dat tot je in laat werken kun je je zó veilig voelen. Midden in de storm mag je stilstaan, omhoog kijken en weten: de storm raakt mij niet. Binnen in 'huis' raakt de wind mij niet. Het geluid hoor ik, de wind zie ik door de bomen waaien, maar ik zit veilig in het stevige huis van God.

VERSCHROEIDE AARDE? OF HOOP

LEVENSPADEN*

*WIJNSTOK*

*DAG VAN DE MANTELZORGER*

*COMPASSIE*

*VEILIG IN DE STORM *

*GESCHEURDE AARDE*Inmiddels kennen we het wel, droogte in de grond. Dor en droog door een tekort aan vocht gaat de aarde scheuren. Het is alsof de aarde haar poriën open gooit om elk druppeltje vocht wat er maar valt in te zuigen en in haar op te nemen.In je leven kan het er ook zomaar zijn; droogte. De grond waar op je staat is van gescheurde aarde.En dan, net als in de natuur ineens de hemelsluizen open kunnen gaan om de verdroogde aarde onder te dompelen in water, lees ik de volgende belofte van God:Het kurkdroge land zal een waterplas worden en het dorre land zal vol zijn van waterbronnen. Waar nu nog jakhalzen wonen, zullen gras en riet en waterplanten groeien.

Wauw, als ik dit zo opschrijf dan voelt het heel krachtig. Wat een innerlijke ontwikkeling heb ik het afgelopen jaar meegemaakt. Soms kunnen talenten en vaardigheden sluimerend aanwezig zijn. Je gebruikt ze wel, maar beseft niet hoe uniek je hierin bent. Als iemand je een compliment geeft wuif je dat wat weg, hoezo bijzonder wat ik doe? Het is niet zo bijzonder hoor. Herken je dit?

*VOOR MIJN ZUSTERS *

Het jaar is een paar dagen oud. Nog vers, als hagelverse witte sneeuw. Langzaam komt er weer structuur in ons gezin en begint het leven van alledag. Voordat ik verzand in de bezigheden van alledag wil ik nadenken over het nieuwe jaar. Wat wil ik meenemen om als leidraad te hebben in het leven van 2019? Op mijn lijstje staan veel woorden: durven falen, vrijheid en kwetsbaar mogen zijn, neem ik mee uit 2018. Ik voeg vier nieuwe woorden toe. Vier waarden die ik met aandacht wil beleven in het nieuwe jaar.

Eind 2018. Terugkijkend naar dit jaar in mijn atelier heb ik zoveel mooie momenten gehad, zoveel fijne gesprekken, inspirerende gesprekken en mocht ik groeien en ontwikkelen. 

Afgelopen week had ik verschillende ontmoetingen met vrouwen. 

Deze week was het de week van de eenzaamheid. Eerder gaf ik aan dat ik er zelf wel eens mee te maken heb gehad. Het is niet iets wat je van de daken schreeuwt. Eenzaam zijn is iets kwetsbaars. Want als je aangeeft eenzaam te zijn, zet je de deur van je hart wagenwijd open. Je laat zien wat er in je hart leeft, namelijk dat je een tekort hebt, een tekort aan verbinding, een tekort aan menselijk contact.

Dit beeld roept 2 associaties bij mij op. Als eerste kwetsbaarheid, want wauw, als je daar zo naakt ligt en jij en ik kijken naar haar, dan is dat ontzettend kwetsbaar. Maar als ik wat langer kijk zie ik er ook vrijheid in. Als je zo durft te liggen dan voel je je heel vrij.

In mijn leven heb ik ontdekt dat, hoe vaker je kijkt, hoe meer je ontdekt. In het begin lijkt het soms een wazige spiegel zoals je kunt hebben in een vochtige badkamer. Maar als je raam en deur tegen elkaar open zet, ‘de vrijheid binnen laat’, dan verdwijnt de mist. Het wordt steeds meer helder wat je voor je ziet.

16 jaar geleden ontwikkelde zich een heel lief klein baby'tje in mijn buik. Nog helemaal verbonden met mij. Hij werd geboren, groeide en ontwikkelde zich. Al van het begin had ik door dat het een zeer levendig mannetje was. Zó levendig en vol beweging, dat ik ogen en oren tekort had om hem in de gaten te houden. Altijd was ik in de alert-stand. Als peuter wilde hij, al lopend op straat, nooit hand vast houden. Toch moest het van mij, want hij zou zo de weg op zijn gerend. Speelgoed was er om te slopen of om mee te gooien. Draaide ik mij even om, dan kon hij ineens uit het zich verdwenen zijn. Ging het niet zoals hij het in zijn hoofd had, dan gooide hij alles in de strijd om het te laten gaan zoals hij het wilde. Later werd de wereld te overweldigend en kwamen er angsten. Op de gewone basisschool lukte het allemaal net niet. Alles wees op een diagnose...wat hij dan ook kreeg.

werk van: Willem Zijlstra

Musjes

Deze schaal vertelt een verhaal. Het is mijn verhaal van herinneringen aan de zomer in mijn jeugd. 

Soms zeggen ze dat je geboorteverhaal veel zegt over je verdere leven. Als dat zo is, kan ik mijn gevoel van nergens bij horen en altijd wat chaotisch gevoel hebben, wel verklaren.

Een aantal weken geleden was ik een dag op cursus ‘kop boetseren’. De manier van opbouwen was heel anders dan ik normaal gesproken doe. Dat was de uitdaging. Want, zo had ik mezelf beloofd, ik ga uitdagingen opzoeken. Grenzen verleggen.