Mag ik even hardop dromen hier? Het werken met klei is een passie van mij. Maar met deze passie wil ik een andere grote droom gaan combineren. In mijn atelier wil ik niet alleen werken met klei, maar ook met vrouwen. En dan vooral (mantel)zorgende vrouwen.
In mijn atelier wil ik dat deze vrouwen tot rust kunnen komen. Dat zij in mijn atelier liefde en mededogen vinden. Door het werken met het aardse van klei kom je tot rust. Vanuit de rust en het er mogen zijn kunnen mooie beelden ontstaan. Wat zou het mooi zijn als bijvoorbeeld één tot hooguit vier vrouwen een dag komen voor zo’n verwenarrangement. In alle rust, uit de hectiek van het zorgen voor, alle aandacht voor elkaar. Ieder met haar verhaal, elkaar bemoedigen.
Tijdens het werken met de klei word je opgetild uit je dagelijkse, vaak in de klei ploeterend, bestaan. Daar wordt klei kunst, levenskunst. Vogels van klei komen tot leven en gaan vliegen, het abstracte beeld wordt aards-mooi.
Je wordt gezien. Je mag zijn wie je bent. Ook als je zelf denkt geen talent te hebben voor het maken van beelden van klei, zullen er mooie kunstwerken ontstaan omdat je werkt vanuit jouw eigen kunnen.
In het boek ‘Vuur in mijn hart’ van Henri Nouwen vond ik zo mooi filosoferend verwoord waar ik in mijn atelier handen en voeten aan wil geven:
“…..In het troostende gebaar van de liefde wordt het isolement doorbroken en ontstaat er een ruimte waarin twee eenzame zielen elkaar kunnen begroeten. …….Solidariteit en troost leiden niet tot medelijden hebben met elkaar, tot samen klagen, tot jammerend bij de pakken neerzitten of tot uithuilen op elkaars schouder. Maar zij leiden naar een gemeenschap waarin we elkaar kracht geven door elkaar onze zwakheid te bekennen en elkaars pijn op ons te nemen.”
Lieve mantelzorgende vrouw, je bent sterk en krachtig....en tóch, wat is het fijn om af en toe jezelf te laten verwennen, een dagje 'wegdromen' in mijn atelier.
Lijkt het je wat? Voel je welkom!
Reactie plaatsen
Reacties