De geboorte van een keramist

Stel jezelf voor:

Ik ben Hannah Kwantes-Felthuis, geboren eind jaren 60, al meer dan 25 jaar getrouwd en samen hebben wij een zoon van 15.
Ik stel mezelf bijna altijd voor met mijn beide achternamen. Het zijn allebei namen in mijn leven die belangrijk zijn. Mijn meisjesnaam heb ik jaren niet gebruikt, maar later in mijn leven ben ik het weer gaan toepassen omdat mijn kunstgaven en talenten wel uit deze familie komen. Mijn getrouwde naam draag ik omdat mijn gezin belangrijk voor mij is en ik dat hiermee wil uitdragen.

Hoe heet je onderneming of wat voor baan heb je?

Sinds februari 2016 (precies 30 jaar na een dramatische wending in mijn leven!) staat mijn atelier hemel en aarde(n) ingeschreven bij de KvK. www.hemelenaarden.nl / www.facebook.com/www.hemelenaarden.nl

Wat heb je meegemaakt in je leven?

Ik groeide op als hoog sensitief, behoorlijk verlegen meisje in een gezin met weinig stevigheid.
Op mijn 17e stopte ik met de havo en wilde ziekenverzorgster worden, met uiteindelijke doel als verpleegkundige in ontwikkelingslanden te gaan werken. Vlak voordat ik begon aan de opleiding was ik zó onzeker dat ik eigenlijk niet durfde.
De wereld was voor mij één grote boze ruimte waarin ik het gevoel had dat ik verdronk.
Toch startte ik de opleiding en begon mijn vleugels uit te slaan. Maar al na een paar weken werd ik weer vleugellam geslagen.
Ik maakte een ernstig verkeersongeluk mee, een vrachtauto reed over mijn beide benen. Maandenlang heb ik in het ziekenhuis gelegen en gerevalideerd in een revalidatiecentrum. Toen ik na 7 maanden weer naar huis ging kon ik een paar stappen lopen, maar zat meestal in een rolstoel. Nog een jaar heb ik gerevalideerd vanuit huis.

En toen was ik 1,5 jaar verder. Toekomst als verpleegkundige ging niet meer. Uit ‘nood’ deed ik een opleiding agogisch werk, maar ik wist al dat een heleboel beroepen in die sector ook lichamelijk niet haalbaar waren.
Maar met het doel daarna HBO te kunnen doen ben ik begonnen.
Tijdens de opleiding ‘stortte’ ik in. Wat ik in mijn jeugd niet had meegekregen aan stevigheid en wat ik had meegemaakt met het ongeluk kon ik moeilijk verwerken. Alle moeilijkheden die er op dat moment waren in ons gezin hielpen daar niet bij. Ik kwam thuis te zitten en ging in therapie, waarvan een deel intern. Hier zat ik zo’n beetje op het dieptepunt van mijn leven. Hoewel ik in die periode wel mijn man heb leren kennen, dus geluk er ook absoluut was, was er ook een groot gapend gat als ik naar de toekomst keek.

Hoe ben je daar uit gekomen?

Er is één moment geweest dat ik me heel duidelijk herinner.
Ik reed in de auto vanuit mijn opleiding waar ik toch mee verder was gegaan terwijl ik aan het eind van de therapie zat.
En ineens dacht ik: ‘wil ik zo verder?
Blijf ik slachtoffer in mijn eigen leven? NEE!’
Dat wilsbesluit heeft eigenlijk aan het begin gestaan van een weg opwaarts, die echt nog wel jaren heeft geduurd en verschillende therapieën verder. Niet lang daarna ontdekte ik de klei. Ik ging boetseren, alle gevoelens en emoties kwamen tevoorschijn in mijn beelden. Dit is zo helend geweest. Wat ik niet goed onder woorden kon brengen, kon ik verbeelden in klei.
Jaren gingen verder waarin het in mijn eigen gezin ook niet altijd over rozen ging en we verschillende moeilijkheden tegen kwamen, maar in plaats van dat het mij slachtoffer maakte, werd ik steeds sterker en kwam in mijn eigen kracht te staan.
Dit kon ik trouwens niet zonder mijn geloof. God is in deze perioden (en nog) heel belangrijk geweest als Heelmaker.

Vanaf het moment dat ik in mijn eigen kracht stond ontstond bij mij het verlangen om klei te combineren met ‘er zijn voor andere vrouwen’. Een eigen atelier begon vorm te krijgen in mijn hoofd. Maar zou ik dat lichamelijk kunnen?
Ik ging de opleiding tot Keramist doen en tot mijn verbazing werd ik lichamelijk ook sterker. Het sjouwen met klei, de energie die ik er van kreeg, droeg mee aan lichamelijk herstel. Jaren waarin ik zittend werk had gedaan als secretaresse in de GGZ, had ik vaak last van mijn knie en van mijn bekken. Gek genoeg heb ik daar sinds ik lichamelijk zwaarder werk doe veel minder last van.
En als ik er last van heb kan ik het wel zo aanpassen dat het werk in mijn atelier door kan blijven gaan.

Zou je het anders aanpakken als je het allemaal opnieuw over mocht doen?

Eigenlijk niet. Natuurlijk kan ik zeggen met de kennis van nu, dat ik veel eerder begonnen zou zijn met mijn atelier. Maar ik denk dat ik deze weg nodig had om zo ver te komen als ik nu ben. Dus met mildheid kijk ik terug naar de worstelingen, naar de onzekerheden, naar alle ervaringen, want ze hebben mij gemaakt tot de persoon wie ik nu ben.

Welk advies geef je andere vrouwen die het op dit moment zwaar in hun leven hebben?

Vlucht niet weg voor moeilijkheden in je leven. Ga er dwars doorheen. Zoek de kracht in jezelf of in je geloof om toch gewoon je leven te leven op het moment dat het moeilijk is. Het blijft niet altijd zwaar en donker, al zie je dat op dit moment niet. Kijk niet teveel naar anderen die het beter lijkt te gaan. En zoek iets waarin je jezelf kunt uiten……ik zou zeggen: probeer klei.