Wauw, als ik dit zo opschrijf dan voelt het heel krachtig. Wat een innerlijke ontwikkeling heb ik het afgelopen jaar meegemaakt. Soms kunnen talenten en vaardigheden sluimerend aanwezig zijn. Je gebruikt ze wel, maar beseft niet hoe uniek je hierin bent. Als iemand je een compliment geeft wuif je dat wat weg, hoezo bijzonder wat ik doe? Het is niet zo bijzonder hoor. Herken je dit?
De twee belangrijkste dagen in je leven zijn:
- de dag waarop je geboren bent
- de dag waarop je ontdekt waarom.
Deze zin hoorde ik tijdens de Royal Mission bijbelschool. Weet jij al wat jouw missie is hier op aarde? Voorop wil ik stellen dat je niet pas iemand bent als je iets doet of presteert. De dag waarop je werd geboren was een feestdag. Jij, als uniek persoon, werd geboren en God zag dat het zeer goed was; punt. Je hebt nog niets gepresteerd of gedaan en al zou je leven geëindigd zijn voordat je iets kon of deed, dan was je prachtig gemaakt en genoot God van jou zoals je was.
Maar God heeft je gemaakt met unieke gaven en talenten. Mooi hè?! Zoals jij is er verder niemand en zal er ook niemand meer zijn.
Ik zal je vertellen wat er met mij gebeurde toen ik opgroeide. Net als elk ander kind was ik uniek. Ik zoog als kind mijn omgeving op als een spons; eind van de dag was ik zo moe, dat ik een huilmoment had op de keukenmat. Als kind lette ik op iedereen, heeft iedereen het naar zijn zin? Mijn eigenaardigheden had ik ook; anekdote: ik wilde perse op de foto met de sleutel van het vakantiehuisje, ik wilde die sleutel dragen. Ik had mijn eigen mening en wist wat ik wilde. Als kind hield ik ontzettend van lezen; ik ontdekte andere werelden waarover ik in de boeken las. Creatief was ik ook, tekende graag.
Ergens in het opgroeien zijn al die persoonlijke kenmerken, talenten en vaardigheden wazig geworden. Ik dacht dat ik moest zijn zoals anderen, raakte mezelf helemaal kwijt. Doordat ik mijn unieke persoonlijkheid kwijt was, vond ik mezelf niet meer zoveel waard. Alles wat ik kon en deed deed er niet zo toe in mijn beleving.
Die mooie, unieke ik, die jij ook bent, helemaal weggemoffeld omdat je niet bent wie je in oorsprong was. Wat zonde! Zoveel mensen leven niet wie ze zijn. Ik denk dat dit komt door angst in ons. Weet je wie hier blij mee is? De duivel. Hij heeft angst in het leven van mensen gebracht. Door die angst leven we niet zoals God ons gemaakt heeft. Door mijn angst liet ik me leiden door wat anderen van mij vonden. En wat ik dacht dat anderen verwachtte hoe ik zou zijn, anders zou ik geen liefde ontvangen. Onder de radar blijven, want als ik zou opstaan en mezelf laten zien, dan zouden mensen zien wie ik ben, een waardeloos persoon.
Toen ik eenmaal ontdekte dat mijn innerlijke overtuigingen niet klopte ging op zoek. Het zou een zoektocht van jaren worden. Maar dat geeft niet. Want in die zoektocht zat zoveel ontwikkeling. Elk schilletje werd afgepeld, elke nieuwe weg na een kromme bocht, elk verfrissend uitzicht na soms zware bergtochten, het was het zo waard!
Langzamerhand ging ik in stilte doen waar ik voor gemaakt ben. Ik erkende mijn creatieve talent en ging met klei werken. Mijn betrokkenheid bij anderen bloeide op toen ik niet meer zoveel naar mezelf hoefde te kijken. Mijn eigen mening doet er toe.
In de beginjaren van mijn ontwikkelingen was het zwaar, dingen moesten bevochten worden, intern en extern. Jarenlange gewoontes mocht ik ombuigen naar nieuwe. De laatste jaren voelt mijn ontwikkeling lichter. Het is steeds duidelijker dat ik weer terug ben bij wie ik als kind was. Ik was een kind met kracht, met moed, compassie, creativiteit en nieuwsgierigheid.
Als jij terugkijkt op jezelf als kind. Vind je jezelf terug in wie je was? Het maakt niet uit hoe oud of jong je bent. Er is altijd een weg terug naar jouw unieke ik. God staat elke dag te wachten om je thuis te ontvangen. Weet je wanneer je thuis bent? Als je bent wie God je bedoeld heeft wie je bent. Kind van Hem, uniek kunstwerk van Zijn hand.
Door doorgaande ontwikkelingen afgelopen jaar ben ik nu zover dat ik daadwerkelijk opsta. Niet alleen maar in stilte doe waar ik voor geschapen ben en ondertussen de talenten toch wat wegmoffelend. Maar duidelijk in de spotlights. In Zijn spotlights, Zijn licht doorgevend aan deze wereld.
Ooit kreeg ik van een coach de volgende tekst. Ik wil deze ook aan jou doorgeven. Bekende woorden die Nelson Mandela tijdens zijn inaugurele rede uitsprak in 1994:
Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness
That most frightens us.
We ask ourselves
Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small
Does not serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
So that other people won’t feel insecure around you.
We are all meant to shine,
As children do.
We were born to make manifest
The glory of God that is within us.
It’s not just in some of us;
It’s in everyone.
And as we let our own light shine,
We unconsciously give other people permission to do the same
Reactie plaatsen
Reacties