Beeld aan diggelen
Het is lang geleden dat ik dit beeldje maakte. Terwijl ik aan het opruimen ben kom ik deze foto's tegen. Daar begon eigenlijk mijn liefde voor klei.
Het werd direct weer de kop ingedrukt. Wat vond ik het heerlijk om deze opdracht te maken voor school. We moesten een denker maken met hoekige vormen. Alleen, op mijn kamertje, was ik intensief bezig, het werd helemaal mijn beeld,
ik werd het beeld, een denker als ik was.
Maar toen moest ik het laten beoordelen op school. Het werd beloond met een mager zesje. Er klopte niets van qua verhoudingen. De houding was niet interessant genoeg.
BOEM...
Het maken van een beeld van klei kan zo raken aan wie je bent, wat je voelt, met welke emoties je het maakt. Dat kun je niet beoordelen met een cijfer. En zeker niet bij een onzeker jong meisje. Het feit dat het niet goed was, vond ik toen alles zeggen over mezelf. Ik was niet goed.
Het beeld heb ik niet meer. Het is een keer aan diggelen gevallen. Het geeft niet.......het jonge meisje is uitgegroeid tot een vrouw, een keramist, de onzekerheid over mezelf is weg. Als iemand mijn werk niet mooi vindt, vind ik dat misschien jammer, maar zegt dat niets over mezelf. Als verhoudingen in een beeld niet helemaal kloppen staat daar geen slecht cijfer tegenover.
Elk beeld wat gemaakt wordt in mijn atelier, door mij of door anderen, is mooi. Lelijk en niet goed bestaat niet in mijn atelier. Elk beeld is ontstaan vanuit liefde voor klei, vanuit de intentie om iets te scheppen, vanuit dromen, vanuit passie. Dit is één van de kernwaarden van mijn atelier. In alle 'veiligheid' kunnen werken aan je beeld!
Alle oordelen aan diggelen!
Reactie plaatsen
Reacties