I'll push you

I’ll push you. Jabikspaad.

Afgelopen dinsdag, 3 april, was het zover. Een groepje mensen startte in St. Jacobieparochie voor een pelgrimage van 3 dagen ter promotie van het boek I’ll push you. Voor één dag mocht ik deelnemen aan deze tocht. Al eerder heb ik hier over geschreven. Het zou een dag worden van buiten de kaders denken, van leren afhankelijk zijn, van vertragen en niet weten wat er komt.

Het was goed dat mijn zusje Margreet en ik ruim een uur moesten rijden om in Friesland te komen. We hadden deze rit nodig om afstand te doen van de dingen van alledag, van onze zorgen, loskomen van fouten en stommiteiten die als muizenissen door ons hoofd speelden. Hoe kunnen kleine problemen soms grote obstakels worden in je hoofd. We bespraken ze en langzaam verdwenen ze in het IJsselmeer. Maar ook had ik deze rit nodig om mij voor te bereiden op wat komen zou. De rolstoel stond al een aantal jaar op zolder, hoe zou het zijn om er weer in te zitten? Om afhankelijk te zijn? De herinneringen van jaren na mijn ongeluk kwamen weer boven. Het was weggezakt, iets uit het verleden, waar ik mee had leren omgaan. Door dit besluit ging alles uit die tijd weer leven. ‘Weet je nog hoe boos ik vaak was als jij voor mijn gevoel niet goed duwde?’ vroeg ik Margreet. Halverwege de afsluitdijk vroeg ik mij af waarom ik hier ook al weer aan begonnen was…..oud zeer kwam weer boven. Maar tegen de tijd dat wij op de plek van bestemming waren gaf ik mij er aan over. Kome wat komt, een avontuur wordt het!

Wat mij bij kennismaken direct opvalt is de open houding van iedereen. Na het handen schudden, namen noemen en elkaar voor het eerst ontmoeten is de eerste verbinding gelegd. Met elkaar gaan we er wat moois van maken deze dag.

Bij de start van de wandeling komt mijn rolstoel tevoorschijn, dit lokt direct de vraag uit, waarom? En al vrij snel heb ik een gesprek van hart tot hart met Christien. We vertellen elkaar de reden van het meedoen van deze pelgrimstocht. Zó mooi om direct tot de kern te komen. De verbinding wordt verdiept. Hier spreek ik een ‘zusje’, we hebben beiden moeilijkheden ervaren in ons leven, maar voelen ons allebei ook zó gedragen door God. We willen ons laten leiden door wat Hij in ons leven gaat doen. Ons pelgrimspad is symbool voor ons levenspad. Volg de bordjes van de Heilige Geest. Tegen de tijd dat het voor mij tijd is om in de rolstoel te gaan zitten voelt het al zo vertrouwd, dat ik er geen enkele moeite mee heb om mij te laten duwen door Christien.

We lopen richting Waddenzee en naast de eerste ontmoeting met Christien ontmoet ik andere mensen. De gesprekken zijn iets minder diep, maar dat geeft niet. Met elkaar houden we de moed er in. Tijdens de eerste stop vertelt en zingt Rogier en ontmoet ik Jolanda. Bij haar herken ik het over elkaar heen buitelen van ideeën, het bruisende. Waar het bij mij, als introvert van binnen blijft, zie en hoor ik bij haar de creativiteit er uit stromen, een mooie tegenpool binnen het herkenbare. We wisselen verhalen uit en ik weet, dit is een ontmoeting wat een vervolg gaat krijgen.

Na de stop wandel ik weer een stuk achter de rolstoel en ontmoet ik Christiaan. Een vrolijke positieve man, leeftijd van de zonen van mijn oudste zus. We praten over werk en leven. Als het tijd wordt om weer in de rolstoel te stappen zoek ik Margreet of Christien, maar geen van beiden lopen in de buurt. Dus ik vraag Christiaan te duwen. Dit is voor het eerst in de tocht dat ik het lastig vind. Met het duwen en geduwd worden kom je toch vrij dicht bij elkaar, figuurlijk, waarin ik in de afhankelijkheidspositie zit. Als ik dit benoem naar Christiaan, dat ik dit toch wel spannend vind, reageert hij: ‘dank je wel dat je mij dan toch het vertrouwen geeft om te duwen’. De woorden van Justin in het boek I’ll push you schieten mij te binnen….. ‘je ontneemt mensen de vreugde van het helpen als je je niet afhankelijk kunt opstellen’. (geen letterlijk citaat). Die woorden zijn ineens zo invoelbaar. Ik ben blij met Christiaan, dat hij op deze manier reageert. 

Tijdens de middagstop ontdekken we dat Leeuwaarden veel verder weg is dan gedacht. En we zijn al zo moe. Zittend op een terrasje van een dicht café besluiten we dat Stiens onze eindstop wordt. Paul biedt de mogelijkheid om af te haken, maar niemand wil. Nu afscheid nemen kan nog niet. We moeten door, met z’n allen. Een sanitaire stop wordt gezocht bij 2 huizen. Het huis waar wij aanbellen heeft een bordje ‘pelgrims welkom’. De vrouw die open doet, stelt haar huis open voor pelgrimsgangers. Wat geweldig! Als ik hoor dat zij vanaf St Jacobieparochie tot Maastricht heeft gelopen in 2 etappes, zie ik denkbeeldige deuren open gaan. In mijn droom loop ik deze pelgrimsroute. Wie weet? Deze vrouw heeft trouwens daarna in 4 maanden tijd gelopen van Maastricht tot Santiago, wat een topprestatie!

We lopen verder, de laatste etappe. Serieuze gesprekken wisselen elkaar af met rennen achter de rolstoel en een lachbui met Margreet. En dan zijn we eindelijk in Stiens. Eindpunt, gelukkig! Eindpunt, nééé. Dat betekent afscheid nemen. De harde kern van de groep verder laten gaan en dan toch afhaken.

Door Frank worden wij met de auto naar Sint Jacobieparochie gebracht. Tijdens deze rit hoor ik een ander krachtig-mensen-leven verhaal. Een moedige man die halverwege de vijftig het roer (noodgedwongen) omgooit en er weer helemaal voor gaat.

Op de afsluitdijk, terug naar huis, terugblikkend op deze dag weet ik waarom ik hier aan begonnen ben. Een hele grote duw in mijn rug, door de mensen van vandaag, door het samen doen. Knokkers zijn wij, pelgrimsgangers. We lopen ons pad in het leven, we gaan er voor.  Maar we weten dat wij het niet alleen doen. We zijn afhankelijk van elkaar, we hebben elkaar nodig. Vandaag heb ik mooie broers en zussen ontmoet. We geloven in dezelfde God, we laten ons door Hem leiden. Onze grootste pelgrimstocht is het leven zelf, hier op aarde, eindbestemming: nieuw-Jeruzalem.