Fouten maken mag....of niet?

Fouten maken mag (niet). Hoe is dat bij jou? Mag jij fouten maken van jezelf?Heel lang vond ik dat ik geen fouten mocht maken. Later leerde ik milder naar mezelf kijken. Dat ik dan toch weer in die valkuil trapte, terwijl ik het eerst niet eens door had, verbaasde mij.

Een aantal weken geleden was ik een dag op cursus ‘kop boetseren’. De manier van opbouwen was heel anders dan ik normaal gesproken doe. Dat was de uitdaging. Want, zo had ik mezelf beloofd, ik ga uitdagingen opzoeken. Grenzen verleggen.

We leerden kijken naar een gezicht, zonder de gezichtsdelen te benoemen. Alleen maar kijken en denken in lijnen en vlakken, rondingen en driehoeken.

Onbevangen begon ik te werken met klei. Zoals geleerd: kijken naar de lijnen en vlakken, zonder het gezichtsdeel te benoemen. Een neus is een lijn, met gebogen vlakken, twee gaten. Het model, een prachtige Afrikaanse vrouw, draaide iedere keer een stukje, zodat ik een ander deel van haar hoofd pakte; Oeps sorry: ronde bol met gebogen lijnen en afgeplatte delen. 

 Zo tegen het einde van de dag nam ik eens afstand van het gezicht en schrok ik er van. Wat scheef en ongelijk, wat een verschrikkelijk lelijk slap afgietsel van een ‘Picasso’ gezicht. Ik leek wel een beginneling met boetseren.  Stiekem keek ik naar mijn buurvrouw en zag dat zij een geweldige kop had opgebouwd. Snel probeerde ik mijn fouten te herstellen en verloor de techniek van lijnen en vlakken uit het oog. Snel, nog even de wangen bijwerken. Ogen stonden niet gelijk, zucht. Schuine steelse blik naar de kop van mijn buurvrouw. Ooo…zo doet zij dat. Hier even wat bijplakken, daar even snel iets wegsnijden. En daar was het einde van de dag. Alle koppen verzamelen en met ons als boetseerders er achter werd er een groepsfoto gemaakt.

‘Het geeft niets dat mijn kop nog niet goed is, ik ga er thuis nog verder aan werken’ zei ik quasi nonchalant. En echt, ik geloofde mezelf. Het is niet erg, het is goed om fouten te maken, grenzen te verleggen.  Ondertussen werd ik zo chagrijnig als ik naar mijn ‘kop’ keek. Zo’n mooie Afrikaanse vrouw en hoe lelijk had ik haar neergezet.

Diep in mij begon een zeurend stemmetje:

Jij hebt het niet goed gedaan! Je leek wel een beginneling..stommeling!

Ja echt! zo ging ik achter mijn eigen rug om tegen mezelf tekeer. Ik begon er in te geloven ‘je hebt het niet goed gedaan’. Nog steeds had ik niet goed door wat ik nu aan het doen was. Tot iemand mij de spiegel voor hield.

BAM!

En ineens had ik het patroon door. Ik was mezelf weer ouderwets aan het veroordelen.

Gelukkig kon ik het snel doorbreken. Zodra ik door had wat ik aan het doen was kon ik alles weer in de juiste perspectieven zien. Ik kon weer mild naar mezelf kijken en vond het niet erg meer dat ik ‘de kop’ niet in één keer goed heb gemaakt.

Om de prachtige dame enigszins recht te doen ben ik wel verder gaan werken aan haar hoofd. Niet op de manier die ik geleerd had die dag, maar worstelend, zoekend, kijkend naar de foto’s. Ik ben nu tevreden met het resultaat. Is het een ‘meester-kop’? Nee misschien niet. Maar ze is me dierbaar geworden. Ze is de spiegel die ik mij voorgehouden kreeg en met een milde blik kijk ik naar haar.

Ze is mooi!