Help! Ik val buiten de boot

Eigenlijk ben ik al buiten de boot gevallen op het moment dat ik werd geboren. Mijn geboorteverhaal is een ‘raar en chaotisch’ verhaal. Eerst werd ik bijna in het toilet geboren, dat kon gelukkig voorkomen worden. Binnen een mum van tijd was ik er. De verloskundige en mijn vader in rep en roer, zij riep om een earelpuut en mijn vader kwam met de bak met aardappelschillen. Mijn 2 oudere zussen hoorden iets ‘mekkeren’ en kwamen blij naar beneden gerend, ‘hebben we een geitje?’ Het bleek teleurstellend genoeg om een zusje te gaan.

Soms zeggen ze dat je geboorteverhaal veel zegt over je verdere leven. Als dat zo is, kan ik mijn gevoel van nergens bij horen en altijd wat chaotisch gevoel hebben, wel verklaren.

Van jongs af aan heb ik mijn best gedaan om erbij te horen. Ik keek naar andere meisjes, hoe doen zij, wat verwachten zij van mij….en ik deed het. Onopgemerkt en stilletjes volgde ik de meute, om maar niet buiten de boot te vallen.  In mijn pubertijd gedroeg ik me op school zoals mijn schoolvriendinnen, in de kerk zoals mijn kerkvriendinnen en met uitgaan zoals de anderen. Hoe krampachtig ik me ook vasthield in dat bootje. Ik viel er toch uit. Eerst doordat ik een tijdje gepest werd. Daarna doordat ik een ongeluk kreeg en moest toekijken hoe de rest van mijn leeftijdsgenoten doorgingen en ik stil stond. Later kwam de ontdekking van autisme in mijn gezin van herkomst en mijn eigen gezin. Steeds maar het gevoel hebben van buiten de boot vallen. Hardnekkig als ik was probeerde ik iedere keer weer die boot in te klimmen. De boot van ‘hoe het hoort’,  de boot van ‘normaal’, de boot van ‘doen zoals zij doen’. Dodelijk vermoeiend! De stroom van tegen mezelf in zwemmen werd steeds sterker. De golven van de druk van anderen werd steeds krachtiger. De draaikolken waar ik in kwam van niet recht door zee durven zijn werden steeds woester.

EN TOEN GING IK KOPJE ONDER

Spartelend, proestend, driftig om mij heen slaand probeerde ik mijn hoofd boven water te houden. Een uitputtingsslag die ik dreigde te verliezen. Maar toen werd ik ineens opgetild vanuit de golven. Zachtjes werd ik in een boot gezet. Licht dobberend, mijn gezicht verwarmend door de Zon, met af en toe een zacht briesje, mocht ik op adem komen. Iemand fluisterde in mijn oor:

Jij bent Mijn geliefde kind

Jij bent uniek

Ik heb je gemaakt zoals je bent

Je bent mooi

Jij valt niet uit de boot

Jij valt niet uit Mijn Hand

Zoals je bent

Hou ik van je

Langzaam mocht ik worden wie ik ben. Terwijl mijn bootje dobberde lag het vast aan een anker. In alle rust en op mijn manier mocht ik ontdekken dat Jezus het anker van mijn leven is. Al die tijd was ik krampacht op zoek geweest naar mijn identiteit, naar mijn bestemming, naar rust, naar bevestiging. In dat bootje vond ik dat.

Eindigt het hier?

Nee!

Want weet je wat zo grappig is? Ik ben tegenwoordig regelmatig naast de boot aan het zwemmen. Niet omdat ik er uit ben gevallen, maar omdat ik er uit ben gestapt. Het is soms zo fijn om tegen de stroom in te zwemmen.  Ik heb ontdekt dat zwemmen buiten de boot je krachtig maakt. Het maakt je hoofd fris op momenten dat je een beetje indut in je bootje.

Buiten de boot is niet erg. Het geeft zo’n vrijheid om in het diepe te springen en te zwemmen als een vis in het water, om te spelen met golven, een krachtmeting met  de stroom te hebben, je mee te laten voeren door een draaikolk, om kopje onder te gaan en ontdekken dat je weer boven komt.

Van mij hoeft het niet meer, hetzelfde doen als anderen, doen omdat het zo hoort, krampachtig er bij willen horen.

Laat mij maar zwemmen, dan voel ik mij als een vis in het water.