Eind 2018. Terugkijkend naar dit jaar in mijn atelier heb ik zoveel mooie momenten gehad, zoveel fijne gesprekken, inspirerende gesprekken en mocht ik groeien en ontwikkelen.
De voet symboliseert mijn stappen het afgelopen jaar. Ik wilde mezelf uitdagen om stappen te zetten die niet altijd de makkelijkste weg waren. Een les die ik heb geleerd om afhankelijk te durven zijn van anderen. April 2018 deed ik een dag mee aan een pelgrimstocht. In een rolstoel leerde ik afhankelijk te zijn van mijn duwer. Onbekende mensen die ik leerde vertrouwen. Een aantal van deze mensen mocht ik beter leren kennen. Wat een mooie gesprekken kwamen er uit voort, wat zijn mensenlevens veranderd door deze dag(en).
De hand is gemaakt tijdens een verwenarrangement in mijn atelier. Dit jaar heb ik er verschillende gegeven. De mantelzorgarrangementen, waar vrouwen met autisme binnen hun gezin, hun eigen 'krachtige vrouw' konden maken. Het delen van de verhalen, met elkaar huilen maar ook lachen. Wat was het waardevol. Ook mocht ik een gezin verwelkomen die op hun 24e trouwdag, samen met hun puberzonen, een prachtig symbolisch kunstwerk maakten. Een halve bol met alle 4 de handen. Het was heel bijzonder om te doen. De vrouwen in mijn atelier die alleen of samen met een vriendin een kunstwerk maakten. Wat een rust was er, ruimte om verhalen te delen. Vrouwen die van zichzelf niet wisten dat ze het in zich hadden om iets met klei te doen, ontdekten hun talenten. Wat fijn was dat om dat te zien gebeuren op zo'n dag.
De lunch tijdens een verwendag was iedere keer een feestje om voor te bereiden. Soms een uitdaging vanwege diëten; glutenvrij, koolhydraat-arm, veganistisch en lactose-vrij. In 2019 draai ik daar mijn hand niet meer voor om. Waar mijn eerste dieetlunch misschien wat karig was, heb ik inmiddels zoveel recepten verzameld, dat ook vrouwen met een dieet, uitgebreid keuze hebben.
Verschillende kunstwerken heb ik verkocht, waarbij een paar in opdracht. Deze zee wakkerde mijn gevoel voor handvormen weer aan. Maar ook gedraaide zee-eilanden, boetseeropdracht voor (schoon)ouders, het was mooi om te doen en het vertrouwen te krijgen van de opdrachtgevers. Een aantal van mijn krachtige vrouwen vonden een ander adresje, een aantal schalen zijn verkocht en lichthouders, een van de zon genietend meisje, ze kregen een mooi plekje in andermans huizen.
Exposeren tijdens de kunstroutes in Oudorp en Sint-Pancras. Ik voelde me vereerd als ik complimenten kreeg over mijn werk. Dat wat ik gemaakt had ook anderen raakten....daar doe ik het voor! De expositie in Bodegraven liep iets minder, het was té ver weg waardoor ik er niet vaak kon zijn. En juist het contact met kijkers tijdens de expositie is zo inspirerend.
Kinderen in mijn atelier. Een kinderfeestje en een zomerfeestje van (klein)kinderen van mijn boetseergroepen. Het was zo gezellig om te doen. Kinderen zijn lekker spontaan, hebben een grote fantasie en zijn vaak zonder reserves bezig om de mooiste dingen te maken. Ook bij Lux heb ik in een vakantie een gezellige klei-middag gehad. Klei en kinderen zijn een super combinatie!
En ik noemde ze al even, mijn boetseergroep. Weer een heel jaar mocht ik ongeveer 12 tot 14 vrouwen elke week (vakanties uitgezonderd) in mijn atelier ontvangen. Een enthousiaste groep boetseerde een heel jaar lang zoveel moois. De raku-stook dag bij Nanda's Keramiek was een geweldige ervaring. Dat smaakte naar meer :-)
De 'schaal met een verhaal'. Dit was een nieuw concept wat halverwege het jaar is ontstaan. Ontstaan vanuit leermomenten eerder in 2018. Wat vond ik het mooi om de verschillende verhalen te horen. Door je verhaal te delen ontstaat er verbinding. En verbinding verdrijft eenzaamheid. Ook in 2019 kijk ik uit naar de schalen met verhalen.
De workshop op locatie. Het was iets nieuws. Met kratten vol spullen en klei ging ik naar een mooie plek in Schoorl. Acht vrouwen maakten hun eigen 'krachtige vrouw'. Het was een uitdaging! En ook een leermoment. Want niet alles ging met de kunstwerken zoals ik had gehoopt. Voor 2019 komt een workshop op locatie terug, maar in iets andere vorm. Hierin heb ik echt mijn grens moeten leren. Work in progress. Het is een vast onderdeel geweest op social media.
Afgelopen jaar was een work in progress jaar. Het komende jaar zal dit in meerdere opzichten ook zijn. Groei en ontwikkeling in het accepteren van mezelf, in het durven falen. Leren om niet alles perfect te hoeven doen, leren om te mogen ontwikkelen. Persoonlijk is dit mijn grootste stap geweest in 2018. Niet bang zijn om andere wegen te bewandelen dan je van tevoren verwacht.
Ik sluit dit jaar af met iedereen die in mijn atelier is geweest te bedanken. Fijn dat je er was. Bedankt dat je je verhaal wilde delen, dat je kwetsbaar durfde te zijn. Super trots ben ik op alle mooie kunstwerken die in mijn atelier zijn gemaakt door jullie. Niet alles was perfect, hier en daar zijn er scheurtjes ontstaan, stukjes afgebroken, glazuren tegen gevallen, kunstwerken anders uitgepakt dan van tevoren bedacht. En toch: het was prachtig! Bedankt voor het vertrouwen in mij. Het werk in mijn atelier dit jaar, ik deed het met liefde!
Voor 2019 laat ik mij verrassen door de dingen die op mijn pad komen.
Reactie plaatsen
Reacties