Gek is dat. Als je aan het eind van je leven terug kijkt, wat is dan het belangrijkste geweest? Is dat economie, succesvol zijn, presteren? Meestal niet, toch? Vaak zal het zijn: liefde, herinneringen van samen zijn, betekenisvol zijn geweest, genoten hebben van natuur, kunst, muziek, boeken ed.
Hoe gek is het dan dat de samenleving draait om economie, winst maken, presteren, doelen halen, streven naar meer, mijlpalen halen en succesvol zijn.
Kunst en cultuur wordt naar de marge geschoven. Geloven in God, waarbij hoop, liefde en barmhartigheid samen komen is een vergeten leven. Hoe leeg is ons leven geworden met geld, spullen, plat geslagen contacten (via een scherm) en consumentisme. Het is niet allemaal verkeerd he, maar we leven een beetje in een omgekeerde wereld. Het spiegelbeeld is belangrijker geworden dan het beeld zelf. Makoto Fujimura schrijft in zijn boek ‘Kunst + Geloof’ dat creativiteit ons vleugels geeft. Wij zijn bedoeld om te maken, om te scheppen. Als we stoppen met maken, zijn we consumentenslaaf van de marktcultuur.
Niet iedereen is kunstenaar, maar we kunnen wel goede daden scheppen, vanuit liefde. De bron van het leven is Liefde. Zodra iets niet voortkomt uit liefde is het gedoemd tot duisternis. Waar leidt efficiëntie toe? Het kapen van je aandacht. Wat is het nut van meer en nog meer geld? Een kapitalistische samenleving waarin geen plaats is voor armen en zieken.
Wij zijn slaaf van ons economie-denken. En we zien het vaak niet. De kunstenaars en ‘opstandigen’ die gaan ons voor als de kanaries in de kolenmijnen. Zij schudden ons wakker. Door hun kunst en daden van verzet wekken zij ons tot leven. Tot voluit leven! Zodat wij op ons sterfbed kunnen zeggen: ‘ik heb geleefd, ik heb geliefd en omarmd, ik heb gezongen en gedanst, ik heb gemaakt. Wat heb ik een rijk leven gehad, want ik gaf mijzelf ten volle aan de ander’.
Aan welke kant van het (spiegel)beeld wil je leven?